در Hamnet این دو همیشه دست در دست هم دارند: شادی و ترس، عشق و فقدان. یکی دیگری را تغذیه میکند، در چرخهای به قدمت خودِ زندگی و اجتنابناپذیر. اما همانطور که ویلیام شکسپیرِ او (پل مسکال) دردِ گرفتار بودن میان این دو را به شاهکاری به نام هملت بدل میکند، ژائو نیز این عناصر را مهار کرده و به چیزی زیبا و رها بخش تبدیل میکند.
Hamnet بینقص نیست، اما در نهایت به نمایشی دراماتیک و قدرتمند برای کارگردانش، کلوئی ژائو بدل میشود. با تکیه بر بازی فوقالعاده جسی باکلی، فیلم همزمان بهعنوان یک درام خانوادگی و کاوشی درباره اینکه چگونه تجربه شخصی در بیان هنری تجلی مییابد، عمل میکند.
به همان اندازه که خانم ژائو در Nomadland فیلمی که برایش اسکار بهترین کارگردانی و بهترین فیلم را به ارمغان آورد (او یکی از تهیهکنندگانش هم بود) خشک و واقعگرایانه بود، اینجا درست در نقطه مقابل قرار دارد و بازیگرانش را به اوج بروز احساسات سوق میدهد. فیلم وانمود میکند که میخواهد از چاه عمیق شکوه شکسپیری بهره بگیرد، اما در نهایت تنها با ملاقهای پر از سانتیمانتالیسمِ چرب و زننده بیرون میآید.
درنهایت بیشتر منتقدان به ستایش فیلم Hamnet پرداختهاند و اعتقاد دارند کلویی ژائو توانسته است داستانی از درد فقدان و از دست دادن روایت کند و در این کار بسیار موفق است. فیلمی که احساسات را بر میانگیزد و بازی بازیگران اصلی بهخصوص جسی باکلی مورد تحسین قرار گرفته است. در هر حال گروهی دیگر اعتقاد دارند ژائو در فیلم همنت زیادهروی کرده و از آن ور بوم افتاده است. بااینحال باید دید واکنش تماشاگران به این فیلم چگونه خواهد بود.
